مدتی نبودم ... برگشتم

طی شد این عمر، تو دانی به چه سان؟
پوچ و بس تند چونان باد دمان
همه تقصیر من است ، خودم میدانم...
که نکردم فکری ...
وتامل ننمودم روزی،
ساعتی
یا آنی،

کودکی رفت به بازی ،به فراغت ، به نشاط...
فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات
همه گفتند کنون تا بچه است ،بگذارید بخندد شادان
که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست!!! بایدش نالیـــدن!!
من نپرسیدم هیچ که پس از این ز چه رو
نتوان خندیدن؟
هیچکس نیز نگفت:
زندگی چیست؟ چرا می آییم؟
بعد از این چند صباح،به کجا باید رفت؟
با کدامین توشه، به سفر باید رفت؟

یک نفربانگ برآورد که او از هم اکنون باید،فکرفردابکند
دیگری آواداد که چو فردابشود،فکرفردابکند
سومی گفت:همانگونه که دیروزش رفت ... بگذرد امروزش،همچنین فردایش

از دریچه ام نگاه میکنم
جز طنین یک ترانه نیستم
جاودانه نیستم
...
بر جدار کلبه ام که زندگی است
با خط سیاه عشق
یادگارها کشیده اند
مردمان رهگذر:
قلب تیر خورده
شمع واژگون
نقطه های ساکت پریده رنگ
بر حرف در هم جنون
فروغ‌

Concierto de Aranjuez is in mind mind all the time ...

پدر این دل بسوزه که آدمو از زندگی میندازه

جون تو نفسم بند اومده بود ! فکر کردم خود ُبل پرزُ و دیدم امروز بالای کوه وهمین الانم گرفتارم
عجب گیری افتادیما

.

نگردد شاخک بی بن برومند +++++ ز تو سعی و عمل باید ز من پند

آدمهایی رو که بی هیچ دلیلی زیر درخت پر از شکوفه می ایستند و با حوصله در حالیکه به صدای پرنده ها گوش میدند به درخت خیره میشند و دوست دارم

تو اون کوه بلندی
که سر تا پا غروره
ازصبح تا شب تو گوشمه . با صدای تو . آرامش کامل رو بهم میرسونه وقتی یادآور میشم صدات و تو سرم
قشنگیش اینه که انرژی اون موقعها رو هم بهم بر میگردونه . دیگه احساس خستگی و ناراحتی نمیکنم .

امروز بچه ها دوستم داشتند . ۴ تا بچه بهم لبخند زندند و ۲ تا باهام خوش و بش کردند . خوشحالم